MEVLANA
Var mı gerçekten öyle bir yer.İnsan aklının ötesinde kalbiyle ulaşabileceği,yaradanın yansıması olan kendi özüyle ve yaşam kutsallığı ile buluştuğu yer.İnsanların yüksek egolarının olmadığı,kişisel çıkarların ve çatışmaların önemini yitirdiği o kalp coğrafyasını bulmayı o kadar çok istiyorum ki..Yaşadığım şehirde sıcakların iyice hissedildiği bir pazar öğleden sonrası denize karşı oturmuş yaşamımda benim için en çok anlam ifade eden,kendimi en huzurlu en bütün en var hissettiğim anları düşünüyorum.Bu anlar bilinmezin içinde korkusuzca oturup kalbimi kendime ve çevremdekilere açtığım,bir kişiye yada bir düşünce sistemine değil de varoluşun gücüne,yaşamın özüne teslim ettiğim anlar...
Yaşamak öğrenmek,öğrenmekse yaşamak benim için.Ofis odalarına,apartman dairelerine bilgisayar ve televizyon ekranlarına sıkışıp kalmış yaşamlardan,o kadar sıkıldım ki.İşte bu nedenle burdayım.Denizin ihtişamı,mükemmelliği ile birlikte varolduğumu duyumsamak için.Sesimi duyuramadığım,konuşamadığım, boğazımda düğümlenen ve içimde kalan her cümleyi kumlarla birlikte denize bırakmak ve kaybolmasını izlemek için.
Bir avuç deniz kumu oldu işte tüm sözlerim...Ne yutabildim ne öksürebildim.Sadece anlatmaktan vazgeçtim..
Temmuz 2009
Lara/Antalya
