" Ey Zaman Tanrısı Acı Bize " diyordu bir yazısında Can Dündar. Zaman kavramıyla çokça uğraşan ve yapamadığım herşeyin nedenini zamanın üzerine atan biri olarak çok yorulduğumu söyleyerek başlamak istiyorum sözlerime. Aynı anda çok şeyi yapmaya çalışarak, çalıştırdığım elemanlarımdan daha fazla koşturarak (Sanırım hiç iyi bir yönetici değilim) insanlarla uğraşarak geçiyor günlerim. Tek tesellim oğlumla geçirdiğim kısacık zaman dilimleri. İkimizde uykuya erkenden yenik düşüyor, birbirimizden ayrı kaldığımız anların acısını çıkartmak için türlü türlü oyunlar oynuyor ve bulduğumuz her fırsatta öpüşüp koklaşıyoruz. Oğlum büyüyor,dergi büyüyor ama sanki bir şeyler yerinde sayıyor. Tüm bu yazdıklarım çok çalışmanın ve çok yorulmanın bir sonucu sanırım. Bazen normal bir işim olsaydı bu kadar çok çalışmam gerekmeseydi oğlumla daha çok vakit geçirseydim diye vicdan yaparken buluyorum kendimi. Ama ne yapıyım benim tabiatımda hep zor olanı seçmek vardır. Ve şunu da biliyorum ki hiçbir çocuk annesine, kendisi için kariyerinden vazgeçtiği için minnet duymaz, her çocuk başarıları ile gurur duyacak bir anne ister hayatında. Benim de tesellim bu yönde işte. Hadi kalın sağlıcakla...
.jpg)
